• جذب انرژی میلگردهای کامپوزیت سه تایی با طول ۴۰ و ۸۰ سانتیمتر نسبت به حالت بدون مقاوم سازی به ترتیب برابر ۳۲/۷ و ۰۵/۵ شده است. به عبارتی هنگامی که از میلگردهای کامپوزیت با طول گیرایی ۴۰ و ۸۰ سانتیمتر استفاده گردید، گروه میلگردهای کامپوزیت سه تایی در مقایسه با سایر حالات (یک عدد و دو عدد میلگرد) دارای نسبت جذب انرژی بیشتری می باشند. از سوی دیگر جذب انرژی میلگردهای کامپوزیت دو تایی با طول ۱۶۰ و ۲۴۰ سانتیمتر نسبت به حالت بدون مقاوم سازی به ترتیب برابر ۸۲/۳ و ۲۵/۴ شده است. به عبارت دیگر هنگامی که از میلگردهای کامپوزیت با طول گیرایی ۱۶۰ و ۲۴۰ سانتیمتر استفاده گردید، گروه میلگردهای کامپوزیت دو تایی در مقایسه با سایر حالات (یک عدد و سه عدد میلگرد) دارای نسبت جذب انرژی بیشتری می باشند. با توجه به تغییرات اشاره شده می توان به این نتیجه دست یافت که هر اندازه، طول گیرایی میلگردهای کامپوزیت بکار رفته کمتر باشد (۴۰ و ۸۰ سانتمیتر)، تعداد میلگردهای مورد استفاده در مقاوم سازی می بایست افزایش یابد.
• در تمامی حالت هایی که در آنها از میلگرد کامپوزیت مدفون در نزدیک سطح تیر استفاده گردید، درصد جذب انرژی و به دنبال آن ظرفیت باربری تیر افزایش یافته است. به طوریکه در کمترین حالت و بیشترین حالت، میزان جذب انرژی تیرهای مقاوم سازی شده نسبت به حالت بدون مقاوم سازی به ترتیب ۹۸/۲ برابر و ۳۲/۷ برابر شده است. از این میزان تغییرات می توان به نقش تاثیر گذار میلگردهای کامپوزیت در افزایش ظرفیت باربری تیرهای بتن مسلح پی برد.
• بر خلاف تصور عام، تعداد زیادِ میلگردِ کامپوزیت نمی تواند همیشه منجر به افزایش ظرفیت باربری عضو سازه ای شود؛ در این راستا نتایج حاصل از مطالعه حاضر با توجه به ابعاد و میلگردهای انتخاب شده، نشان داد که در مقاوم سازی اعضای سازه ای ساختمان های بتن مسلح با استفاده از میلگردهای کامپوزیت مدفون در سطح، به منظور دستیابی به ظرفیت باربری بالاتر می بایست فرآیند بهینه سازی با توجه مشخصات مکانیکی و هندسی و نوع بارگذاری وارده به طور جداگانه برای هر عضو انجام شود تا بدین ترتیب بتوان از پتانسیل میلگردهای کامپوزیت در افزایش ظرفیت باربری اعضا، به بهترین نحو ممکن استفاده نمود.
• در تیرهای مورد بررسی، که دارای دهانه ی خالص ۳۰۰ سانتیمتر می باشند، هنگامی که از میلگردهای کامپوزیتِ ۴۰ سانتمیتری در وسط دهانه تیر استفاده گردید، انرژی جذب شده توسط تیر به مراتب بیشتر از حالت استفاده از میلگردهای کامپوزیتِ با طول های ۸۰، ۱۶۰ و ۲۴۰ سانتمیتر شده است. یکی از دلایلی که سبب شده است عملکرد میلگردهای کامپوزیت با طول ۴۰ سانتیمتر نسبت به سایر میلگردها به مراتب بهتر باشد، این است که میزان لنگر خمشی تیر مورد بررسی در وسط دهانه بیشینه می باشد و میلگرد کامپوزیت ۴۰ سانتیمتری مورد استفاده با پوشش دادن این محدوده، از گسترش ترک جلوگیری می کند و بدین ترتیب سبب می شود ظرفیت باربری تیر نیز افزایش یابد. با توجه به محدوده اشاره شده و مدل های مورد بررسی در مطالعه حاضر می توان به این نتیجه دست یافت که میلگردهای کامپوزیت با طول ۴۰ سانتیمتر، محدوده ی بحرانی اشاره شده را به خوبی پوشش می دهند و سبب افزایش جذب انرژی شده و به تیر بتن مسلح در تحمل بارهای بیشتر، کمک می کنند. این در حالی است که استفاده از میلگردهای با طول بیشتر نیازمند تعیبه شیارهای با طول بیشتر در سطح زیرین تیر خواهد شد و در چنین شرایطی با توجه به کاهش سطح مقطع و ممان اینرسی تیر، تنش ترک خوردگی تیر افزایش می یابد.
• که اختلاف جذب انرژی تیرهای مورد بررسی در حالت های استفاده از یک و دو و سه عدد میلگرد کامپوزیت با طول ۴۰ سانتیمتری نسبت به حالت بدون استفاده به ترتیب برابر ۷۶/۵، ۳۲/۵ و ۳۲/۷ برابر شده است. همان طور که ملاحظه می گردد اختلاف های اشاره شده نسبت به میلگردهای کامپوزیت با طول های ۸۰، ۱۶۰ و ۲۴۰ سانتیمتر بیشتر شده است، از این رو پیشنهاد می شود که میلگرد با طول کمتر استفاده شود تا بدین ترتیب صرفه اقتصادی نیز مورد توجه قرار گیرد.
